Over ruimte innemen, innerlijke verhuizingen en de zachtheid van mogen landen
Soms voel je dat je ergens niet meer thuishoort.
Niet omdat het slecht is,
maar omdat het te klein is geworden voor wie je aan het worden bent.
Je groeit,
verschuift,
verschuurt zelfs een beetje.
En ineens pas je niet meer in het oude.
In de patronen, de gesprekken, en de manier waarop je jezelf tot dan toe hebt laten zien.
Daardoor ga je twijfelen: waar hoor ik dan wél thuis?
Je voelt het in je lichaam: dat verlangen naar ruimte.
Naar zachtheid. Naar helderheid.
Naar een plek waar je gewoon mag zijn — zonder filter, zonder moeten.
Blokkades in persoonlijke groei zijn vaak geen fouten — maar tekens
Wat ik in mijn praktijk zie, en wat ik zélf ervaar:
groei voelt lang niet altijd licht of moeiteloos.
Vaak voelt het juist als frictie.
Alsof je tussen twee werelden zweeft.
Je wéét dat je niet terug wilt — maar je weet ook nog niet precies waar je heen gaat.
En daar ontstaat onrust. Twijfel. Stilstand.
Of je saboteert jezelf met oude patronen: perfectionisme, uitstellen, jezelf kleiner maken dan je werkelijk bent. Je probeert “nog even” te functioneren in een ruimte die je allang bent ontgroeid.
Maar die blokkade is geen fout.
Integendeel, het is een seintje van je ziel.
Je bent onderweg. Blijf luisteren. Geef ruimte.
Thuiskomen is niet per se een plek. Het is een trilling
Thuiskomen bij jezelf begint niet met weten waar je naartoe moet.
Het begint met het toegeven aan het verlangen:
om eindelijk te mogen landen.
In jezelf. In je lichaam. In je waarheid.
Wat het wél vraagt, is dat je het verlangen erkent — dat stille, diepe weten in jou.
Je hebt geen groot plan nodig.
Soms is één klein ‘ja’ al genoeg.
Voor mij is dat deze blog.
Voor jou misschien een zin opschrijven. Een kaartje trekken. Iets wegdoen wat niet meer past.
Of — zoals ik deze week deed — een ritueel met de woorden:
Alle deuren die mij dienen, openen zich nu moeiteloos.
Thuiskomen gebeurt in zachtheid en waarheid.
Alles wat klopt, beweegt vanzelf naar je toe op het moment dat jij durft te bewegen.
Er is een moment waarop je stopt met zoeken
en begint met ontvangen.
Dat moment waarop je zegt:
Ik weet niet hoe, maar ik vertrouw dat het onderweg is.”
“Ik kies voor thuiskomen in mezelf — en de rest volgt
En precies dat is wat ik nu leef.
Niet als eindstation,
maar als beweging. Als trilling.
Een nieuwe ruimte die zich opent.
Eerst binnenin.
En straks, moeiteloos, ook daarbuiten.
En jij?
Misschien voel jij het ook.
Dat het tijd is om te verschuiven.
Dat je niet meer past in het oude.
Dat je toe bent aan ruimte — in je lijf, je leven, je keuzes.
💌 Voel je welkom om die eerste stap te zetten.
Niet perfect. Niet groot.
Maar wél echt.
Bij Mariposha begeleid ik vrouwen, mannen en kinderen die opnieuw willen thuiskomen bij zichzelf.
Die voelen dat het tijd is.
Ook al weten ze nog niet precies hoe.
Je hoeft het niet uit te leggen.
Je mag gewoon komen.
Mariposha