Wat hoogbegaafde kinderen werkelijk nodig hebben van volwassenen die durven zien en voelen
Over intensiteit, invoelendheid en wat we soms niet durven benoemen
Afgelopen week was ik op een school voor hoogbegaafde kinderen.
Ik liep rond, luisterde, keek — en voelde.
Wat me trof, was niet alleen het hoge denkvermogen of de snelle verbanden.
Het was iets stillers. Diepere lagen.
Een soort energetisch bewustzijn bij deze kinderen.
Alsof ze méér zien. Meer aanvoelen. Meer dragen dan hun leeftijd zou doen vermoeden.
Ik zag het in de manier waarop ze naar elkaar keken.
In hoe ze ruimte gaven aan elkaars anders-zijn.
In hoe snel ze doorprikken wat niet klopt.
En ik merkte ook: veel van deze kinderen zitten niet vast in begrijpen,
maar in voelen wat niemand verwoordt.
Wat als hoogbegaafdheid niet alleen mentaal is, maar ook energetisch?
Deze kinderen zijn vaak niet alleen intelligent.
Ze zijn hyperbewust, hooggevoelig, soms zelfs zielsbewust.
Ze voelen spanningen in de klas, in het systeem, in hun ouders. En ze hebben haarfijn door als een volwassene niet écht aanwezig is — ook al glimlacht die vriendelijk.
Hun vragen gaan soms verder dan kennis.
Ze zoeken essentie. Waarachtigheid. Iemand die durft te ontmoeten in plaats van alleen maar te onderwijzen.
Wat kun je als docent of ouder dan geven?
Niet meer uitleg.
Niet nóg snellere stof.
Maar: aanwezigheid. Ruimte. Eerlijkheid.
Een stukje vertraging. Stilte. Iets dat niet opgelost hoeft te worden, maar wél gevoeld.
Laat kinderen zijn in hun waarde.
Geef hen échte uitdaging — niet alleen in denken, maar ook in voelen, samenwerken, falen en opnieuw proberen.
Luister naar wat er niet gezegd wordt.
Zie wie ze zijn – niet alleen in cijfers, maar in energie, houding, nieuwsgierigheid, stilte.
Herinner jezelf eraan: het leven is geen rechte lijn van presteren,
maar een cirkel van ontdekken, groeien, fouten maken en weer verdergaan.
Dat geldt niet alleen voor kinderen — maar net zo goed voor onszelf.
Ook als ouder, als docent, als mens mogen we leren.
We mogen zoeken, twijfelen, proberen.
En daarin kunnen we deze kinderen het allermooiste voorleven:
Dat jezelf zijn belangrijker is dan perfect zijn.
Mijn uitnodiging vanuit Mariposha
Deze week laat ik me door hen inspireren.
Om iets nieuws te tonen van mezelf.
Niet perfect. Wél echt.
Daarom bied ik ruimte aan ouders of docenten die voelen:
“Er gebeurt veel in mijn kind (of in mijn klas), en ik zie het niet altijd helder.”
✉️ Wil je eens samen kijken naar wat er onder de oppervlakte speelt bij een kind?
Of wil je als ouder of leerkracht spiegels over wat jij voelt, maar nog geen woorden voor hebt?
Dan nodig ik je uit voor een éénmalige afgestemde sessie of gesprek. Zacht. Open. Nieuw.
🌱 Een stap die je misschien niet kunt verklaren,
maar die je wél voelt als kloppend.
Laat me weten of dit resoneert.
Je bent welkom — met alles wat je nog niet weet.