Hoe psychotherapie bij chronische depressie Eva’s leven veranderde
Eva staarde uit het raam van mijn praktijkruimte. Buiten dwarrelde de regen zachtjes tegen het glas, maar haar blik was dof, leeg. Het was haar eerste sessie bij mij, en hoewel ze zichtbaar uitgeput was, sprak haar houding ook van iets anders: hoop. Het was een wankele hoop, maar toch, ze had de stap gezet.
“Het voelt alsof ik altijd aan het rennen ben, maar ik kom nergens,” zei Eva zacht. “Ik wil zo graag weer iets voelen… iets anders dan deze leegte.” Ze zweeg even en voegde er met een zucht aan toe: “Ik ben zo moe van altijd maar te proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik weet niet eens meer wat ík wil, of hoe dat voelt.”
Wie is Eva?
Eva is 41 jaar, alleenstaande moeder en een toegewijde sociaal werker. Haar leven draait om zorg: voor haar zoon, haar cliënten, maar zelden voor zichzelf. Al jaren worstelde ze met chronische depressie, een sluimerende toestand die haar niet volledig platlegde, maar wel al haar energie opslokte.
“Ik weet niet meer hoe het voelt om echt blij te zijn,” vertelde ze me in onze tweede sessie. “Ik functioneer, maar dat is alles wat het is… functioneren.”
Haar werk gaf haar voldoening, maar ook een enorme mentale belasting. Ze voelde zich schuldig dat ze vaak uitgeput was en niet altijd de moeder kon zijn die ze wilde zijn. “Ik wil er voor mijn zoon zijn,” zei ze met tranen in haar ogen. “Maar ik ben er gewoon niet echt… niet zoals ik zou moeten.”
De reis naar herstel: Het traject bij Mariposha
Fase 1: Inzicht en acceptatie
In de eerste weken werkten we aan bewustwording. Eva leerde herkennen hoe haar gedachten haar energie beïnvloedden en hoe haar perfectionisme haar vaak verder uitputte. Met technieken uit Acceptance and Commitment Therapy (ACT)oefenden we hoe ze ruimte kon maken voor haar emoties zonder erin vast te lopen.
“Ik dacht altijd dat ik mijn gevoelens moest wegstoppen om sterk te zijn,” zei ze tijdens onze derde sessie. “Maar ik begin te begrijpen dat ze er mogen zijn, zonder dat ze de overhand nemen.”
Fase 2: Het helen van oude wonden
Halverwege het traject kwamen we dieper bij de kern van Eva’s depressie. Tijdens een sessie over haar verleden sprak ze over haar jeugd: een tijd waarin ze zich vaak onzichtbaar voelde. Met Innerlijk Kind Therapie hielpen we Eva contact te maken met het meisje dat ze ooit was – een jong meisje dat altijd klaarstond voor anderen, maar zelden de ruimte kreeg om te laten zien wat zij voelde.
“Ik zie haar nu voor me,” zei Eva met gesloten ogen, terwijl tranen over haar wangen stroomden. “Ze stond daar, helemaal alleen, bang om iets verkeerd te doen.”
Het was een intens moment, maar ook een keerpunt. Met Voice Dialogue leerde Eva de stem van dit innerlijke kind een plaats te geven in haar dagelijks leven. We onderzochten hoe haar innerlijke criticus haar tegenhield en hoe ze deze stem kon vervangen door compassie.
“Ik realiseer me nu dat ik al die schuldgevoelens tegenover mijn zoon heb omdat ik mezelf nooit toestemming heb gegeven om fouten te maken,” vertelde ze later. “Maar ik ben een goede moeder. Ik mag mezelf dat eindelijk gaan toestaan.”
Deze fase gaf Eva niet alleen inzicht in haar verleden, maar ook de moed om los te laten wat haar niet meer diende. Het was een emotionele, maar krachtige ervaring.
Fase 3: Balans en vooruitkijken
In de laatste fase van het traject richtten we ons op balans en toekomstperspectief. Eva leerde hoe ze grenzen kon stellen op haar werk en hoe ze kleine, haalbare momenten van rust in haar dag kon plannen. Ze ontdekte het belang van zelfzorg, niet als luxe, maar als noodzaak. Ook introduceerden we lichaamsgerichte oefeningen zoals ademhalingstechnieken en mindfulness om spanning los te laten en meer in het moment te leven.
“Ik heb weer geleerd hoe het voelt om te ademen zonder altijd ‘aan’ te staan,” zei ze in haar laatste sessie.
Eva begon ook meer bewuste tijd met haar zoon door te brengen. Ze deelde dat ze samen een wandeling hadden gemaakt in het park, iets wat ze eerder zelden deed. “Hij glimlachte naar mij, écht glimlachte, en ik voelde het… voor het eerst in lange tijd voelde ik dat ik er ook echt was.”
Eva’s leven na het traject
Nu, maanden na haar traject, kijkt Eva terug op haar reis met dankbaarheid. Ze voelt zich veerkrachtiger en heeft weer levenslust om haar dagen met plezier te vullen. Waar ze eerst bang was dat haar depressie haar werk en moederschap zou overschaduwen, voelt ze nu dat ze in haar kracht staat.
“Ik voel me sterker, niet omdat alles perfect is, maar omdat ik weet dat ik het aankan,” schreef ze me na afloop. “Ik geniet weer van mijn werk, en ik ben een moeder die er echt is – met liefde, niet alleen met plicht.”
Wat Eva wil zeggen tegen anderen
Voor iedereen die worstelt met chronische depressie, heeft Eva een boodschap: “Je hoeft het niet alleen te doen. Het is geen zwakte om hulp te vragen – het is juist een teken van kracht. Mijn traject bij Mariposha heeft mijn leven veranderd, en ik hoop dat anderen dezelfde stap durven te zetten.”